Wilt u de 2e Wereldoorlog geschiedenis van Nederland ontdekken?
Weten wat er allemaal gebeurde met mensen?
Breng dan eens een bezoekje aan Kamp Westerbork.
Herinneringscentrum Kamp Westerbork is een museum waar over het leven van slachtoffers
en overlevenden van het kamp wordt verteld.
Persoonlijke verhalen in tentoonstellingen en films maken het verhaal
van kamp Westerbork ook voor kinderen toegankelijk.
Filmbeelden uit 1944, een gedeeltelijk ingerichte barak,
een uit de trein geworpen laatste afscheidsgroet,
een grote maquette van het kamp, tekeningen van spelende kinderen geven een beeld
en een gevoel van dit sprekende verleden.
De meer dan honderdduizend namen van de slachtoffers worden in het
herinneringscentrum van Kamp Westerbork continue geprojecteerd.
Naast tentoonstellingen worden er vele activiteiten in het museum georganiseerd.
Zo zijn er bijzondere films te zien over de geschiedenis van kamp Westerbork
en de mensen die er gevangen zaten.
Medewerkers van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork geven toelichting
bij collectiestukken en houden lezingen.
Ook voor de kinderen zijn er speciale activiteiten.
De laatste zondag van iedere maand is gereserveerd voor een lezing door een ooggetuige: iemand die vertelt over de eigen ervaringen in de Tweede Wereldoorlog en Kamp Westerbork.
In 1971 werden de laatste barakken van kamp Westerbork afgebroken.
De historische plek was daardoor nauwelijks meer herkenbaar.
Om hierin verandering te brengen heeft er een herinrichting plaatsgevonden.
U krijgt een idee van de oorspronkelijke grootte en de plaatsen van een aantal barakken.
Oude paden en wegen zijn opnieuw aangelegd.
Op de appèlplaats De 102.000 stenen: symbool voor de vermoorde gedeporteerden.
Op het kampterrein geeft het Nationaal Monument Westerbork op indringende wijze de essentie van kamp Westerbork weer.
De Jerusalem Stone en de Tekens in Westerbork zijn herinneringen aan de tragedies die hier hebben plaats gevonden.
Het ontstaan van kamp Westerbork...
Toen in 1933 Adolf Hitler in Duitsland aan de macht kwam, begon de jacht op politieke tegenstanders. Niet ieder wachtte af en vluchtte naar het buitenland, zoals naar Nederland. Vooral na de eerste openlijke vervolging van de Joden, de Reichskristallnacht op 9 november 1938, kwam een grote stroom vluchtelingen naar ons land.
Tot aan het begin van de oorlog werden 10.000 Duitse vluchtelingen toegelaten, anderen kwamen illegaal het land binnen. De Nederlandse regering was niet van plan voor de opvang van deze mensen geld uit te geven; alle initiatieven waren afkomstig van particulieren. De vluchtelingen moesten van kamp naar kamp. De regering zag in dat het zo niet langer kon en meende de oplossing te zien in de bouw van een centraal vluchtelingenkamp op de Veluwe, in de omgeving van Elspeet. Er kwamen protesten van omwonenden en van de ANWB maar doorslaggevend was die van koningin Wilhelmina. Het kabinet richtte vervolgens de blik op Drenthe, waar bij Westerbork een flinke lap onontgonnen grond lag. Eenzaam, wild en woest en ledig. Ideaal voor het Centraal Vluchtelingenkamp.
De Joodse gemeenschap liep aanvankelijk niet warm voor 'mooi Drenthe'.
Het Comité voor Joodsche Vluchtelingen onder andere besloot wel akkoord te gaan. Onder de groep van Joodse vluchtelingen die naar Palestina wilden afreizen was er zeker enthousiasme voor dit kamp in de wildernis.
Het perspectief van een nieuw te bouwen dorp met mogelijkheden voor akker- en tuinbouw, veeteelt en kippenhouderij, voor een smederij, schoenmakerij en onderhoudswerkplaatsen deed het beste vermoeden. Beloften over een synagoge, school en recreatieve voorzieningen deden de scepsis nog meer verdwijnen. Bovendien zou het ministerie van Binnenlandse Zaken het beheer gaan voeren. Dat duidde op meer soepelheid dan wanneer Justitie er de baas zou zijn. In augustus 1939 begonnen arbeiders in de werkverschaffing met de bouw van de barakken. Op 9 oktober 1939 kwamen de eerste Joodse vluchtelingen in het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork aan.
De eerste bewoners moesten meteen de handen uit de mouwen steken.
De barakken stonden er, maar aan de inrichting moest nog veel gebeuren.
Binnen mocht het redelijk warm en droog zijn, buiten was het ruig en modderig.
Van alle beloften over scholing en ontspanning was maar weinig terechtgekomen.
Steeds meer ervoeren de bewoners hun onderkomen als een concentratiekamp.
De onrust over wat de Duitse nazi’s van plan waren, groeide.
Met angstige ogen keken ze naar de kaart van Nederland
en zagen dat Westerbork niet ver van Duitsland lag.
De richtlijnen werden strenger na de inval van Duitslang.
Het in- en uitlopen was voorbij. Met bordjes werden de grenzen aangegeven.
De discipline werd aangehaald.
Het ministerie van Justitie nam het beheer van het kamp over van Binnenlandse Zaken.
Onder leiding van de nieuwe commandant J. Schol werd de bewaking serieus aangepakt.
In plaats van een paar rijksveldwachters hield een detachement van vijftien
marechaussees nu toezicht.
’s Ochtends en 's middags werd er appèl gehouden, de briefcensuur werd verscherpt en fietsen verboden.
Hier stond tegenover dat er serieus werk van het onderwijs werd gemaakt.
Er kwamen zogeheten dienstgroepen voor allerlei werkzaamheden en
elke barak kreeg een eigen barakleider.
Dat waren maatregelen die pasten in een verdergaande militarisering van het kamp,
dat hermetisch van de buitenwereld werd afgesloten.
Commandant Schol legde de basis voor een kamporganisatie die door de Duitsers werd overgenomen. De anti-Duitse commandant Schol dacht dat een perfecte organisatie
de beste remedie was om de Duitsers buiten de deur te houden.
En hoewel Schol zijn regime verscherpte, trad hij niet onmenselijk op.
Dat zinde sommige Duitse autoriteiten niet:
'Ik heb de indruk dat de Joden hier veel te humaan behandeld worden en dat,
door de houding van de kampcommandant, de Joden zich hier zeer op hun gemak voelen. (...)
Het zou vóór alles noodzakelijk zijn, hier een andere kampcommandant aan te stellen.'
Toen de nazi’s begin 1942 tot systematische uitroeiing van de Joden hadden besloten,
had dat gevolgen voor het kamp.
Het kamp werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen.
Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager.
Hoewel commandant Schol tot januari 1943 aanbleef,
nam de Sicherheitspolizei (SD) de taak van de Nederlandse kampleiding over.
Kamp Westerbork tijdens uw vakantie...
Een bezoek aan Kamp Westerbork mag eigenlijk niet ontbreken
in uw vakantie in Drenthe.
De geschiedenis die u kunt nakijken in Kamp Westerbork doet iets met u.
Een stukje geschiedenis van Nederland, geen mooie geschiedenis, maar hij bestaat wel...
Kamp Westerbork en Hotel De Stobbe...
Hotel De Stobbe in Ruinen is de perfectie uitvalsbasis voor uw vakantie in Drenthe.
Dit gezellige familiehotel is een verademing.
Lekker eten, leuke bar, lounge, zwembad en sauna behoren tot de faciliteiten.
Hotel De Stobbe ligt op slecht 15 minuten van HerinneringsKamp Westerbork.
Vragen over de combinatie met Kamp Westerbork en De Stobbe...
Voor vragen of reserveringen over de combinatie van Kamp Westerbork
en Hotel De Stobbe in Ruinen kunt u gerust contact met ons opnemen.
Telefonisch dagelijks bereikbaar op 0522-471224, van 08.00 uur tot 23.00 uur.
Of stuur ons een mail, info@stobbe.nl.